Geen spraakstoornis
Stotteren is geen spraakstoornis. Stotteren is een angststoornis. Hoe kan het anders dat kinderen, die eerder wel goed konden praten, soms van de ene op de andere dag zijn gaan stotteren?
‘Stotteren komt door angst. Door een trauma dat in het verleden heeft plaatsgevonden, of door het na-apen van een familielid dat zelf stottert.’
‘Leer te leven met stotteren’
Nog steeds wordt gedacht dat stotteren een spraakstoornis is; dat stotteraars moeten leren om anders adem te halen, zodat ze niet haperen. Johan: ‘Zeker, bij stotteraars slaat de adem op hol, waardoor het stotteren verergert, maar de oorzaak is echt angst. Het is geen spraakprobleem en het komt ook niet omdat de stotteraar verkeerd
ademhaalt.’ Hij staaft zijn beweringen met zijn eigen ervaringen en met het feit dat menige stotteraar door het volgen van logopedie nog steeds niet van zijn stotteren afkomt. ‘Op een gegeven moment krijg je, nadat je diverse malen tevergeefs bij een logopedist bent geweest, te horen dat je er dan maar mee moet leren leven…’
Als ouder sta je machteloos als je kind stottert
Je kind stottert. Als ouders voel je je machteloos. Je wilt graag helpen, maar hoe? Je wilt je (jonge) kind (nog) niet naar een therapeut sturen,
Maar wat is het alternatief? Passief toekijken hoe jouw kind steeds meer worstelt met spreken is ook geen optie. Dan toch maar logopedie? De stottertherapeut?
Hoi, mijn naam is Else,
Ik heb deze therapie gevolgd. Ik stotter al sinds ik 4/5 jaar ben, ik ben nu 15 jaar. Deze therapie heeft mij heel erg geholpen en ik heb geleerd om natuurlijk te spreken. Deze therapie heeft mij heel erg aangesproken omdat ik heel veel dingen herkende die verteld werden. Denk aan: bang zijn om een beurt te krijgen in de klas, of het zoeken naar een ander woord omdat je die wel zonder stotter uit je mond kunt krijgen. Deze therapie heeft mentaal ook veel gedaan met mij. Ik heb heel lang mijn gevoelens die ik had weggestopt voor de mensen om mij heen.
Na een hele lange tijd niks zeggen ben je er op eens heel erg veel mee bezig, dit heeft natuurlijk ook met een stukje verwerking te maken. Maar door er met iemand over te praten die precies weet wat je voelt is super fijn. Na een paar weken deze therapie gevolgd te hebben merkte ik al super veel resultaat en kreeg ook complimenten van anderen, dat doet je erg goed. Ook herkende ik mezelf na een tijdje niet meer, want ik kende mezelf natuurlijk altijd als het meisje die geen woord uit haar mond kon krijgen.
Af en toe komt er wel een stotter voorbij maar dat maakt me dan niks uit. Ik had een jaar geleden nooit kunnen bedenken dat ik dit heb kunnen bereiken, en nu soms zelf mijn vinger op steek in de klas omdat ik het antwoord weet in plaats van niks te durven zeggen.
Ik ben ook super trots op mezelf dat ik de stap heb durven te zetten om te beginnen aan deze therapie.
