Geen spraakstoornis
Stotteren is geen spraakstoornis. Stotteren is een angststoornis. Hoe kan het anders dat kinderen, die eerder wel goed konden praten, soms van de ene op de andere dag zijn gaan stotteren?
‘Stotteren komt door angst. Door een trauma dat in het verleden heeft plaatsgevonden, of door het na-apen van een familielid dat zelf stottert.’
‘Leer te leven met stotteren’
Nog steeds wordt gedacht dat stotteren een spraakstoornis is; dat stotteraars moeten leren om anders adem te halen, zodat ze niet haperen. Johan: ‘Zeker, bij stotteraars slaat de adem op hol, waardoor het stotteren verergert, maar de oorzaak is echt angst. Het is geen spraakprobleem en het komt ook niet omdat de stotteraar verkeerd
ademhaalt.’ Hij staaft zijn beweringen met zijn eigen ervaringen en met het feit dat menige stotteraar door het volgen van logopedie nog steeds niet van zijn stotteren afkomt. ‘Op een gegeven moment krijg je, nadat je diverse malen tevergeefs bij een logopedist bent geweest, te horen dat je er dan maar mee moet leren leven…’
Als ouder sta je machteloos als je kind stottert
Je kind stottert. Als ouders voel je je machteloos. Je wilt graag helpen, maar hoe? Je wilt je (jonge) kind (nog) niet naar een therapeut sturen,
Maar wat is het alternatief? Passief toekijken hoe jouw kind steeds meer worstelt met spreken is ook geen optie. Dan toch maar logopedie? De stottertherapeut?
